KOSOVA (PJESA E DYTË): PERANDORIA OTOMANE

KOSOVA (PJESA E DYTË): PERANDORIA OTOMANE Nga Guglielmo Maria Barbetta)18/09/23 Në këtë artikull do të analizojmë ngjarjet kryesore, për të cilat nuk kemi burime të shumta të besueshme, të cilat pasuan përfundimin e Betejave të Mëdha të Kosovës, të cilat përfunduan me konfirmimin e dominimit osman dhe do të arrijmë në vitin 1912, vit i cili shënoi fillimin e një sërë konfliktesh të njohura si “Luftërat Ballkanike”. Për pesëqind vjet pjesa më e madhe e Ballkanit u sundua nga turqit osmanë, duke marrë emrin Rumelia. Gjatë kësaj periudhe, gadishulli u nda në rrethe të shumta administrative, të quajtura sanxhakë ("flamuj" ose rrethe), secili i qeverisur nga një sanxhakbej ("zot i rrethit") i cili vepronte në pjesë të caktuara të territorit.

Falë tolerancës fetare, një numër i madh i të krishterëve vazhduan të jetonin dhe ndonjëherë të përparonin nën osmanët. Procesi i islamizimit filloi menjëherë pas fillimit të sundimit osman, por mori një periudhë të konsiderueshme kohore, që zgjati më shumë se një shekull, dhe fillimisht u përqendrua në qytete dhe zona urbane. Shumë banorë të krishterë etnikë shqiptarë u konvertuan drejtpërdrejt në Islam, duke shmangur kështu pagimin e taksave dhe pësuar dëme ose disavantazhe për shkak të besimit të tyre. Në një masë të madhe arsyet e konvertimit ishin ndoshta ekonomike dhe sociale, pasi muslimanët gëzonin të drejta dhe privilegje shumë më të mëdha se popullsia e krishterë. Jeta fetare e krishterë vazhdoi të ekzistonte, megjithatë, dhe osmanët lejuan që të ruheshin disa kisha. Megjithatë, duhet theksuar se kishat ortodokse serbe dhe katolike shqiptare, dhe të gjitha kongregacionet e tyre, pësuan një nivel shumë të lartë të taksave. Nga shekulli i 17-të, pati një rritje në rritje të popullsisë shqiptare të përqendruar fillimisht në Metohi. Ky ishte ndoshta rezultat i migrimeve që vinin nga jugperëndimi (d.m.th. Shqipëria e sotme), me të cilat emigrantët sollën Islamin në tokat e krishtera. Ekzistojnë dëshmi të caktuara për migrime të shumta dhe është gjithashtu e qartë se një numër i madh sllavësh, me sa duket anëtarë të Kishës Ortodokse Serbe, u konvertuan në Islam nën sundimin osman. Në vitin 1689, Kosova u përfshi seriozisht në Luftën e Madhe Turke (1683-1699), një nga ngjarjet epokale të mitologjisë kombëtare serbe. Në tetor të atij viti, një forcë e vogël austriake, e udhëhequr nga Margravi Ludwig I i Badenit, depërtoi Perandorinë Osmane dhe arriti mjaft larg për të arritur në Kosovë, pas pushtimit të Beogradit.

Shumë serbë dhe shqiptarë u betuan për besnikëri ndaj Perandorisë së Habsburgëve, ku disa prej tyre iu bashkuan ushtrisë së Ludwigut të udhëhequr nga peshkopi katolik shqiptar Pietro Bogdano. Kjo nuk ndodhi pa një reagim të përgjithshëm; shumë serbë dhe shqiptarë të tjerë luftuan në anën osmane për t'i rezistuar përparimit austriak. Një kundërofensivë masive osmane verën e ardhshme i detyroi austriakët të tërhiqeshin në kalanë e tyre të Nishit, më pas në atë të Beogradit dhe më në fund, duke kaluar Danubin, në vetë Austrinë. Ofensiva osmane u shoqërua me reprezalje dhe bastisje, duke bërë që shumë serbë të largoheshin së bashku me austriakët. Kjo ngjarje është përjetësuar në historinë serbe si Seoba e Madhe ose "Shpërngulja e Madhe". Tradicionalisht thuhet se pati një eksod kaq të madh, i përbërë nga qindra mijëra refugjatë serbë nga Kosova dhe Serbia, saqë la një zbrazëti të mbushur vetëm më vonë nga një fluks imigrantësh shqiptarë. Duke filluar nga epoka e Napoleonit, Perandoria Osmane u copëtua nga një krizë e thellë e brendshme dhe shkoi drejt një periudhe rënieje. Serbia, e mbështetur edhe nga Perandoria Ruse, fitoi autonominë e saj nga Perandoria Osmane me dy revolucione: i pari në 1804 (udhëhequr nga Gjorgje Petrović1) dhe i dyti në 1815 (me Millosh Obrenović2). Kështu u strukturua një Principatë gjysmë e pavarur e Serbisë (1815), megjithëse trupat turke vazhduan të garnizonin kryeqytetin, Beogradin, deri në vitin 1867. Në vitin 1871 shumë serbë u mblodhën në Prizren duke shpresuar në rivendosjen e një "Serbie të Vjetër" nga Principata e Serbisë. Luftërat serbo-turke të viteve 1876-1877 (pas revoltës së Bosnjës kundër Perandorisë Osmane në 1875) dhe luftërat ruso-turke të viteve 1877-1878 çuan në pavarësinë e plotë të Serbisë, e cila gjithashtu fitoi kontrollin civil të qyteteve në Kongresin e Kosovarët e Berlinit të Prishtinës dhe Mitrovicës. Principata (kneževina) e Serbisë mori njohjen ndërkombëtare të pavarësisë së saj, të dhënë nga osmanët me Paqen e San Stefanit në 1878, së bashku me Malin e Zi fqinj, dhe u bë Mbretëria e Serbisë duke filluar nga viti 1882. Pas këtyre konflikteve, në Kosovë u vendosën shumë refugjatë shqiptarë nga territoret e pushtuara nga Serbia. Nga frika se Kongresi i Berlinit do të çonte në copëtimin e territoreve të banuara me shqiptarë ndërmjet Serbisë, Malit të Zi dhe Bullgarisë, tre ditë para saj u themelua Lidhja e Prizrenit, me mbështetjen e vetë Sulltanit3. Qëllimi i Lidhjes ishte t'i rezistonte sundimit osman dhe veçanërisht inkursioneve nga kombet ballkanike të krijuara së fundmi. Shqiptarët shpejt e shndërruan Lidhjen në një lëvizje kombëtare dhe më vonë, më 1881, në një qeveri të të gjithë shqiptarëve, pavarësisht nga dallimet fetare, nën komandën e Ymer Prizrenit, të ndihmuar nga Abdyl Frashëri4 dhe Sulejman Vokshi. Nën presionin e fuqive evropiane, nga viti 1881 Perandoria Osmane kundërshtoi Lidhjen dhe qeveria e përkohshme u mund në 1884 vetëm tre vjet pas themelimit të saj5. Në vitin 1899 u themelua një ligë tjetër shqiptare, Lidhja e Pejës, e udhëhequr nga Haxhi Zeka, tashmë anëtar i Lidhjes së Prizrenit, me një program të ngjashëm: krijimin e një vilajeti autonom shqiptar6. Lidhja u mund vitin e ardhshëm nga forcat osmane dhe Zeka u vra nga një agjent serb në vitin 1902, me mbështetjen e nënkuptuar të qeverisë osmane. Shqiptarët mbështetën lëvizjen xhonturke në fillim të shekullit të 20-të, me shpresën për një autonomi më të madhe dhe përdorimin e shqipes në administrim dhe arsim7. Në vitin 1908, 20.000 fshatarë shqiptarë të armatosur u mblodhën në Uroševac8 për të parandaluar çdo lloj ndërhyrjeje të huaj; krerët e tyre, Bajram Curri dhe Isa Boletini, i kërkuan sulltanit të shpallte një kushtetutë dhe të hapte një parlament. Megjithatë, fitorja e xhonturqve nuk u solli asnjë dobi shqiptarëve. Një revoltë shqiptare shpërtheu në Kosovë në vitin 1909 dhe shpejt u shtyp. Ndryshimi i pushtetit në Stamboll e përkeqësoi situatën edhe më shumë, me një kryengritje të re të armatosur kundër osmanëve në prill 1910, të udhëhequr nga Idriz Seferi dhe Isa Boletini, të cilët rezistuan për disa muaj përpara se të tërhiqeshin. Sulltani osman vizitoi Kosovën në qershor të vitit 1911, gjatë bisedimeve të paqes që kishin të bënin me të gjithë banorët e trevave shqiptare9. Një rebelim i mëtejshëm shqiptar në vitin 1912 ishte preteksti për fillimin e Luftës së Parë Ballkanike kundër Perandorisë Osmane. Në fund të saj, tre rrethe kosovare (Zveçani, Kosova dhe Metohia jugore) u inkorporuan në Mbretërinë e Serbisë, ndërsa rajoni i Metohisë (Dukagjini) iu aneksua Malit të Zi LEXO KOSOVA (PJESA E PARË): TREGIM I GJATË MIJËvjeçar

KOSOVA (PJESA E PARË): TREGIM I GJATË MIJËvjeçar

KOSOVA (PJESA E PARË): TREGIM I GJATË MIJËvjeçar Nga Guglielmo Maria Barbetta 15/09/23

Historia e Kosovës është jashtëzakonisht e gjerë në kohë dhe e mbushur me ngjarje të shumta vendimtare. Ky artikull do të shqyrtojë, sado shkurt, pasazhet kryesore historike deri në përfundimin e Betejave të Mëdha të Kosovës. Zona gjeografike e Kosovës ishte pjesë e Perandorisë Maqedonase në kohët e lashta dhe më vonë e Perandorisë Romake. Me dobësimin e Perandorisë Bizantine, duke ruajtur strukturën shoqërore dhe kulturore protoshqiptare, ajo u kolonizua nga sllavët dhe u bë pjesë e Perandorisë Bullgare dhe më pas u bë pjesë e mbretërisë mesjetare të Serbisë dhe Perandorisë Serbe. Me copëtimin e kësaj të fundit dhe pas disfatës në Betejën e Piana dei Merli në vitin 1389 (imazhi i hapjes), Kosova ra nën sundimin osman për më shumë se pesë shekuj. Nga historia e lashtë në mesjetë Zona e Kosovës ka qenë e banuar pa ndërprerje që nga neoliti, periudhë në të cilën kanë qenë aktive bashkësitë njerëzore që i përkisnin kulturës së Starçevës1 dhe, një shekull më vonë, kulturës së Vinçës2. Në shekullin IV p.e.s., zona e Kosovës ndodhej në skajin lindor të Ilirisë3, në kufi me Trakinë4. Fiset e para për të cilat kemi të dhëna janë thrakët fisnorë, të përqendruar në Vllahinë e sotme, shtrirja e të cilëve megjithatë është shtrirë deri në Kosovën e sotme deri në shekullin III p.e.s., dhe dardanët, të cilët i kanë ndjekur midis shekujve III dhe I p.e.s. Në shekujt në vijim, zona e Kosovës, e njohur si pjesë e Dardanisë dhe e karakterizuar në kohët e lashta me një nivel shumë të ulët urbanizimi dhe depërtimi të qytetërimit klasik, u pushtua nga Aleksandri i Madh në shekullin e IV para Krishtit. Rajoni i lashtë i Ballkanit përfshinte afërsisht Kosovën e sotme dhe zonat fqinje të Shqipërisë, Maqedonisë së Veriut, Serbisë dhe Malit të Zi. Ka qenë i banuar nga fisi ilir i dardanëve, nga të cilët ka marrë emrin.

Ajo u pushtua nga Roma në 160 para Krishtit. dhe më pas u inkorporua në provincën romake të Ilirikut në 59 para Krishtit. Më pas u bë pjesë e Moezisë5 në vitin 87 pas Krishtit. Duke filluar nga shekulli i IV-të, zona e Kosovës, tashmë kryesisht e romanizuar, u integrua në Krahinën e Dardanisë të Perandorisë Bizantine, e cila megjithatë ishte vazhdimisht e fokusuar në luftërat në Lindje kundër persëve dhe arabëve6. Ndërsa autoriteti dhe kontrolli i Bizantit mbi brendësinë e Ballkanit u dobësua, rajoni mbeti i ekspozuar ndaj inkursioneve të ndryshme barbare, që kulmuan me shpërnguljet e mëdha sllave të shekujve VI dhe VII nga Evropa Lindore7. Historia e mëvonshme politike dhe demografike e Kosovës nuk dihet me siguri absolute deri në shekullin XIII. Rajoni u zhyt në Perandorinë e parë Bullgare rreth vitit 850, me konsolidimin përfundimtar të krishterimit dhe kulturës sllavo-bizantine. Ajo u ripushtua nga bizantinët në vitin 1018 dhe u bë pjesë e temës së re të Bullgarisë8. Si një pikë qendrore për rezistencën sllave ndaj pushtetit të Kostandinopojës në gadishull, rajoni shpesh ndryshonte dominimin, midis serbëve dhe bullgarëve nga njëra anë dhe romakëve nga Bizanti nga ana tjetër, deri në ardhjen e princit serb Stefan Nemanja9 (imazhi). të cilët ai siguroi kontrollin mbi të në fund të shekullit të 12-të. Serbia në atë kohë nuk ishte ende një mbretëri e bashkuar: ekzistonte një numër i madh principatash të vogla serbe në veri dhe perëndim të Kosovës, më të fuqishmet prej të cilave ishin Rascia (që korrespondon me zonën qendrore të Serbisë moderne) dhe Doclea ( dmth zona aktuale e Malit të Zi dhe Shqipërisë së Veriut). Këto principata ishin shpesh në luftë me Perandorinë. Në vitin 1180, zoti serb Stefan Nemanja mori kontrollin e Docleas dhe një pjesë të Kosovës. Pasardhësi i tij, Stephen Prvovenčani, mori kontrollin e pjesës tjetër të zonës nga viti 1216, duke krijuar kështu një shtet që përfshinte pjesën më të madhe të zonës së përbërë nga rajonet aktuale të Serbisë dhe Malit të Zi10. Përbërja etnike e popullsisë së Kosovës gjatë kësaj periudhe është edhe sot temë e polemikave mes historianëve serbë dhe shqiptarë. Grupi etnik serb duket se ka qenë popullsia mbizotëruese kulturalisht dhe gjuhësore, dhe ndoshta përfaqësonte edhe shumicën demografike: këtë e dëshmon statuti themelor i Deçanit, më i vjetri nga dokumentet shumë të rralla ekzistuese, i cili megjithatë daton në vitin 1330, rreth një shekull pas fillimit të dominimit serb. Në shekullin XIII dhe XIV, Kosova u bë qendra politike dhe shpirtërore e mbretërisë serbe. Në fund të shekullit të 13-të, selia e kryepeshkopatës serbe u zhvendos në Pejë, ndërsa sundimtarët u zhvendosën midis Prishtinës, Prizrenit dhe Shkupit. Në të njëjtën periudhë u ndërtuan qindra kisha, manastire dhe fortesa feudale. Kosova, në ato vite, ishte e rëndësishme ekonomikisht, siç ishte kryeqyteti i Kosovës moderne, Prishtina, e cila ishte një qendër e rëndësishme tregtare në rrugët që të çonin në portet e detit Adriatik. Po kështu, rëndësi të madhe kishte edhe aktiviteti minerar. Kulmi i fuqisë serbe në rajon u arrit në vitin 1346 me formimin e Perandorisë Serbe dhe kurorëzimin e Stefan Dushanit Car i serbëve, vllehëve, grekëve dhe shqiptarëve. Megjithatë, pas vdekjes së tij në 1355, Perandoria Serbe u copëtua në një sërë principatash feudale. Kosova u bë tokë e trashëguar e familjeve Mrnjavçeviq dhe Brankoviq. Në fund të shek. Kjo ndodhi në lidhje me ekspansionin e parë osman në Ballkan: Perandoria Osmane shfrytëzoi mundësinë që i ofrohej nga dobësia greke dhe serbe dhe pushtoi ato territore12. Betejat e Mëdha të Kosovës

Një nga përplasjet më të njohura në historinë e Ballkanit është padyshim Beteja e Piana dei Merli. Konflikti ndodhi në fushën me të njëjtin emër më 15 qershor 1389, kur knezi13 i Serbisë, Lazar Hrebeljanović, mblodhi një koalicion ushtarësh të krishterë, të përbërë nga serbë, por edhe boshnjakë dhe maxharë, dhe një kontingjent mercenarësh saksonë14. Sulltani osman Murad I mblodhi gjithashtu një koalicion ushtarësh dhe vullnetarësh nga vendet fqinje të Rumelisë dhe Anadollit. Sigurimi i shifrave të sakta sigurisht nuk është i lehtë, por disa rrëfime të dhëna nga historianët sugjerojnë se ushtria e krishterë ishte shumë më e ulët se ajo osmane. Totali i dy ushtrive besohet të ketë qenë më pak se 100,000. Ushtria serbe u shpartallua dhe Llazari u masakrua. Në atë përplasje legjendare humbi edhe Murati I15. Pas kësaj, djali i Llazarit dhe principatat e tjera serbe pranuan një formë vasaliteti nominal ndaj sulltanit osman, të cilit vajza e Llazarit iu ofrua për martesë për të vulosur paqen. Megjithatë, tashmë në vitin 1459, turqit pushtuan kryeqytetin e ri serb, Smederevo, duke lënë Beogradin dhe Vojvodinën nën pushtetin Magyar deri në mesin e shekullit të 16-të16. Beteja e dytë dhe më e rëndësishme e Kosovës u zhvillua nga Giorgio Castriota Skënderbeu, i cili çliroi Kosovën dhe Shqipërinë nga pushtuesit osmanë në Betejën e Mokrës më 10 tetor 1445. Ushtria osmane, e përbërë nga 15,000 kalorës dhe e udhëhequr nga Firuz Pasha, kishte urdhëron të shkatërrohet Skënderbeu dhe shqiptarët. Castriota vendosi të priste ofensivën në grykat e Prizrenit më 10 tetor 1445 dhe, falë aftësive të tij strategjike, doli fitimtar. Murati II kishte dërguar një ushtri prej 25.000 burrash, duke përfshirë 15.000 kalorës, nën komandën e Ali Pashës, gjeneralit të tij më të shquar. Ky i fundit ka hyrë në Shqipëri nga pjesa verilindore e Kosovës. Një nga masat e para të princit shqiptar ishte krijimi i një morie spiunësh ushtarakë të shpërndarë në të gjitha nyjet e komunikimit midis Adrianopolit dhe Shqipërisë. Falë kësaj intuite, ai mbeti i vetëdijshëm për çdo lëvizje dhe gjithmonë e dinte saktësisht numrin e armiqve të drejtuar drejt tij. Ai rekrutoi menjëherë 15,000 burra, duke përfshirë 7,000 kalorës, dhe fushoi në Torvioll, afër Tiranës së sotme, në një luginë të vogël (një drejtkëndësh toke me përmasa afërsisht shtatë me tre milje), të rrethuar nga male, të cilat nga ana e tyre ishin të mbuluara me pyje. Në këto pyje ai fshehu gjysmën e kalorësisë së tij, duke lënë në fushë vetëm një pjesë të vogël të këmbësorisë së tij dhe më pas u nis drejt Ali Pashës, duke e joshur me manovra në fushën e vogël ku kishte vendosur të bënte betejë. Ai mbërriti këtu më 28 qershor 1444 dhe atë ditë ai vendosi përfundimisht të gjitha njësitë e tij. Në të djathtë malësorët e Dukagjinit, në të majtë bullgarët e Mokrenës dhe në qendër roja e Skënderbeut. Kishte gjithashtu një rezervë të pasme prej mbi 3000 burrash. 3000 të tjerë nën komandën e drejtpërdrejtë të Hamza Castriota u fshehën në pyjet përreth kampit. Prandaj, epërsia e armikut u anulua nga ngushtësia e fushës: turqit nuk ishin në gjendje të rrethonin ushtrinë e krishterë në asnjë mënyrë. Turqit kishin 8000 të vdekur, 2000 robër, 24 flamuj të humbur dhe i gjithë kampi i tyre përfundoi në duart e fitimtarëve. Murati II, i frikësuar nga mashtrimet e përdorura nga të krishterët, u kërkoi hungarezëve paqen dhe e fitoi atë për dhjetë vjet. Më 12 korrik 1444 u nënshkrua në Szegedin, me kushtet që sulltani t'ia kthente Serbinë e pushtuar Gjuragj Brankoviçit, së bashku me fëmijët e tij të marrë si peng, dhe zotimin për të mos pushtuar tokat e Skënderbeut.

Megjithatë, paqja dhjetëvjeçare zgjati vetëm gjashtë javë. Ladislaus, mbreti i Polonisë dhe Hungarisë, vendosi të prishë marrëveshjen dhe të sulmojë, duke përfituar nga mungesa e sulltanit. Mbreti më pas hyri në Bullgari me një ushtri të përbërë nga 14,000 polakë, hungarezë dhe rumunë. Ai ngriti kampin në Varna dhe priti që të vinin aleatët e kryqëzatave. Skënderbeu në fakt u angazhua për të arritur aleatin e tij polak dhe u nis më 15 tetor, pasi kishte mbledhur 15,000 burra të tjerë. Do ta kishte arritur nëse sovrani Brankoviç nuk do ta kishte gjetur të bllokuar kalimin, i cili, duke mos prishur paqen me sulltanin, sigurisht që nuk donte të kundërshtonte këtë të fundit. Kështu Skënderbeu humbi më shumë se tre javë në negociata dhe, i rraskapitur dhe i shqetësuar, i urdhëroi njerëzit e tij të kalonin gjithsesi, pavarësisht mosmarrëveshjes së serbëve. Ai kishte arritur tashmë në Serbi kur, megjithatë, mësoi për humbjen dhe vdekjen e Ladislaus nga hungarezët dhe të arratisurit polakë. Prandaj Murati II duhej të vazhdonte luftën në Ballkan dhe të merrej me Skënderbeun. Sulltani dërgoi Hajredin Beun me propozime paqeje, të cilat megjithatë u refuzuan. Për të mbajtur situatën nën kontroll, u dërgua një ushtri prej 9000 kalorësish të udhëhequr nga Firuz Pasha. Detyra e tyre nuk ishte të provokonin shqiptarët, por duhej të kishin ngecur dhe të bënin pritë kur këta të fundit kalonin kufirin. Scanderbeg affrontò l’esercito ottomano nella pianura della Mokrena, abitata da bulgari, ma sotto il suo diretto dominio, con la sua sola guardia. Lo affrontò il 10 ottobre 1445 in un bosco, nei pressi di Prizren, dove lo aveva spinto con numerose, rapide e decisive azioni di guerriglia. Gli uomini a cavallo ottomani erano impediti dagli alberi e furono annientati dagli albanesi appiedati che sbucavano da ogni dove. Lasciando 1.500 morti e 1.000 prigionieri, Firuz Pascià tornò sconfitto ad Adrianopoli. Giorgio Castriota Scanderbeg fu l'unico condottiero, tutt’ora considerato eroe nazionale albanese, a liberare il Kosovo dall'invasione degli ottomani. Il Kosovo mantenne la propria indipendenza insieme all'Albania fino alla morte di Scanderbeg nel 1468. In seguito, la regione fu nuovamente conquistata di nuovo dai Turchi. La terza battaglia fu combattuta lungo l'arco di due giorni nell'ottobre del 1448, fra la forza ungherese comandata da Giovanni Hunyadi e l’esercito ottomano guidato da Murad II. Significativamente più imponente della prima battaglia, con entrambi gli eserciti del doppio della consistenza del conflitto del 1389, il risultato finale fu però il medesimo, e l'esercito ungherese fu sconfitto in battaglia. Quando le truppe albanesi di Scanderbeg, il quale non riuscì a prendere parte personalmente alla battaglia, si mossero per unirsi a quelle ungheresi, esse caddero in un'imboscata tesa loro dal serbo Đurađ Branković, ufficialmente alleato degli ottomani, e non giunsero mai sul campo di battaglia. Sebbene la sconfitta in battaglia costituisse un passo indietro per quanti resistevano all'invasione ottomana dell'Europa, essa non costituì un colpo definitivo, tant'è vero che Hunyadi fu in grado di mantenere la resistenza ungherese attiva contro gli Ottomani durante la sua intera vita. Lexo kosova-pjesa-e-dyte-perandoria-otomane.